vrijdag 24 oktober 2014

Voelen

Voelen

boven me
alles vol
en vet
ik plant lood in mijn voeten
zet me schrap

aan de achterkant is het ijler
waarschijnlijk omdat
de rechter hersenhelft
tijdelijk blokkeert
mijn hartenkant compenseert
staat vanavond wagenwijd open
waardoor mijn bloed met een noodgang
wordt rondgepompt

ik nodig je uit
maar wil niet
dat je me plukt
of plet
ga tot daar waar je weerstand vind
ik bind je
aan mijn grenzen

buiten
in de schemering
schreeuwt een zeemeeuw
de stem van mijn opa

jouw tijd
hier
komt nog

Marco van der Bij, oktober 2014

woensdag 24 september 2014

krottenwoning

Krottenwoning

het huis
bestaat
uit stukken
geschimmeld golfplaat

binnen geen ruimte
voor lucht
slechts beschutting
tegen zoekenden

straten bestaan
uit hopen
aangestampte modder
en kronkelend geulen
waarin hoop wordt weggewist
met pis en gore smurrie

klein leven
nu al geplakt
met repen
slecht klevend tape

vastberaden klemt ze
de lompen in haar hand
stopt de gaten
in haar toekomst

rasta haar
stinkt
vage vleugen
in woeste plukken

morgen misschien
weer een dag

Marco van der Bij, 16-09-2014

vrijdag 15 augustus 2014

Gemis


Vanuit jouw stoel
klopt mijn hart

onder druk
ademt de avond anders
staan alle levenssappen
schijnbaar stil

ongedierte
vertoont andere patronen
bladeren van olijfbomen bewegen
tegendraads
drukken wolken in vreemde vormen
belemmeren de verspreiding
van hemellicht

als de wilde vuurtongen in de oven
langzaam overgaan
tot traag lispelen
van gloeiende lokwoorden
verwacht ik ieder moment
jouw uitgesproken commentaar
het blijft doodstil

jij passeerde hier slechts
de tijd

Marco van der Bij

dinsdag 5 augustus 2014

Beter laat dan nooit

Onderstaand gedicht op een balkon in Italie geschreven in de nacht van 19 op 20 juli, al op verschillend plekken gepubliceerd, hier dan ook nog maar even...

Ik wist niet
dat je voorgoed weg zou gaan
dacht dat tijd en afstand
geen rol konden spelen

het vizier gericht
op het oosten
waar warmte ooit haar oorsprong vond
zonnestralen je liefdevol beroerden
de hemel binnen handbereik was

één druk op een onbekende knop
één genadeloze klap
toekomst stortte reddeloos ter aarde
waar de koude grond haar opslokte
duisternis haar jeugd claimde
haar vele namen bibberend
op een zwarte lijst werden gezet

het westen baadde in bloed
alle antwoorden bekend
maar verscholen in mistige politiek
ik kijk vragend omhoog

de sterren kleuren rood vannacht


Marco van der Bij
19-07-2014

donderdag 17 juli 2014

station

Stadsgedicht 20

Station


Ik vertrek
uit deze hal

signalen fout gegeven
seinen verkeerd begrepen
deze roestige rails lopen uiteindelijk morsdood

hier zoeken mensen
onder hoogspanning
driftig naar richting

op het tikkend ritme van tijd
razen levens voorbij
het strakke schema stopt slechts
als het te laat is
doorbreekt de kadans van passerende treinen
verstoort de balans van onzichtbare lijnen

mijn glimlach vertraagt
gehaaste sporen
van leven op onbeschreven wegen
totdat de tocht me terugtrekt
naar de wachtende stad

ik ben van mij !

Marco van der Bij

woensdag 11 juni 2014

Wijsheid


Met een simpele knik
wijst hij mij
mijn plek
gelig oogwit
verkent voorzichtig
zijn kansen

zwaar beladen bloedbeelden
bewogen decennia
lang stroomopwaarts
door dichtslibbende aderen
zachtjes leggen ze aan
schokken na in mijn schoot

ik stik
verdrink
in vaten vol verlies
die trots verankerd lagen
in pezige vezels
hij slikt

in driedelig hemelsblauw
glimlacht hij diep zielsverdriet
weer veilig naar binnen

Marco van der Bij

dinsdag 6 mei 2014

Vrede en Vrijheid

De afgelopen weken heb ik samen met kinderen uit groep 7 en 8  van basisscholen uit woerden gedichten gemaakt. Ik heb de meest gave gedichten mogen lezen, en was verbaasd over het hoge niveau van sommige gedichten. Wat een talent. Wat een gaaf project was dat. Op vijf mei hebben we enkele dichters uitgenodigd om hun gedicht voor te dragen in de bibliotheek. Met Kuvo, Erik Thuis, en Riemer van der Bij een prachtige middag gehad, en wat een opkomst! Voor herhaling vatbaar!

Het onderstaande gedicht bestaat alleen maar uit zinnen uit gedichten van deze kinderen, er is dus echt geen enkele zin (zelfs de titel niet) van mij

Iedereen wil vrij zijn

Als je het geluk hebt om de zon te ontmoeten
in een blauwe schone lucht
zonder zwarte stippen
de wind stilte is
je voor liefde kiest
je samen met je vrienden een lach deelt
ik niet meer dan jij
je in jezelf gelooft
je beseft dat je met vrede goud in handen hebt

als je samen durft te zijn
we allemaal feesten onder de vergeten nacht
je zegt dat je van je vrienden houdt
niet meer gevangen zit in je gedachten
en je in kleuren droomt
je eigen gang gaat
kun je zien
dat iedereen wel een straaltje licht heeft

vrijheid verandert alles!


Zinnen van kinderen uit groep 7 en 8 van de basisscholen in Woerden, project Vrede en vrijheid

Marco van der Bij, 4-5-2014

dinsdag 25 maart 2014

Voor Giovanni

Voor Giovanni

Slaap zacht
oude vriend

Je lijf lijkbleek
op de zwart beklede hoekbank
de hand waarmee je jarenlang gaf
strak langs je borstkas
de andere
waarmee je pijnplekken duidde
met gekromde vingers op je buik
ontvleesde benen
hoog opgetrokken
adem gebroken
je lichaam opgerold tot een vorm
die je terugbrengt
naar het allereerste begin

wat ik het meest zal missen
is je ontwapenende glimlach
bij een glas
avondrood

Marco van der Bij, 25-3-2013

zaterdag 15 februari 2014

Taboe

Een gedicht mogen schrijven bij een Valentijns schilderij van Marieke Hulsegge

Taboe

Gulzig
likje, likje
de laatste zware rode wijn
van je lippen
vingers trillend
langs rondingen
van glas
glunderend van valse schaamte
bedenk ik je bloot
til je billen op mijn schoot
haal mijn slanke handen
langzaam
door de klitten van je
krullende lange zwarte haren

teder strelend
kusje, kusje
zoetzachtjes op de lelletjes van je oren
je smelt
op het puntje van mijn tong
met klamme wangen plakkend
tegen jouw lange hals
ik fantaseer je tanden, lippen, mond
je volle borsten
raken de mijne
maar.....

eerst verdrinken
in onmetelijke dieptes
van je zilte ogen
geef je over
als jouw taboe is gebroken
vertel me dan alsjeblieft
dat ik win

Marco van der Bij, 28-01-2014

vrijdag 10 januari 2014

Schatkaart

Schatkaart

De jas nonchalant
over de houten stoelleuning geslingerd
toppen van piekerig haar
bereiken haast
de nog natte kleverige tafel
waarop halfvolle kopjes cappuccino
oncontroleerbaar
lijken te dansen

het voorovergebogen lichaam
gebaart kant
en klare taal
praat belagend
langzaam omlaag
van kruin via strakgespannen schouders
en hals
stiekem spiekend
naar het centrum
van de schaduw
om het onbekende te verkennen

ik geef je
stukken schatkaart
zonder kruis

woensdag 8 januari 2014

Moeilijk

Zo dan, dat gebeurt mij niet zo vaak, ben nu al zo'n week of drie bezig met mijn laatste gedicht, en steeds als ik het teruglees, moet ik het weer veranderen, omdat het niet de situatie omschrijft zoals ik het meemaakte, en bedoel. Hmm, even volhouden nog denk ik, Dan toch maar even mijn laatste stadsgedicht hier neerzetten, dan staat er voorlopig toch wat

Stadsgedicht 14

Kerstmis

lijkbleek ligt het kind
snikkend op glimmend glad wit
ze schraapt haar keel
klopt glitterend ijsvijlsel
van haar knikkende knieën
even piekte ze hoger dan
de reusachtige kerstboom
vol ijsbloemen
die het kerkplein versiert

mensen slingeren lachend langs
verliezen hun stekeligheid
bij volle glazen warme wijn
rode hoofden gloeien
totdat men stugheden vergeet
scheve schaatsen vergeeft
zich met onbedoelde koeltes verzoent

jammer
dat dit
te vaak alleen
onder druk
van dreigende dennennaalden
lukt

Marco van der Bij, 6 december 2013