https://www.youtube.com/watch?v=OnpIVhAV8_U&list=UUPaxOOzZHe69O4__10tL6IA
woensdag 3 december 2014
vrijdag 24 oktober 2014
Voelen
Voelen
boven me
alles vol
en vet
ik plant lood in
mijn voeten
zet me schrap
aan de achterkant
is het ijler
waarschijnlijk
omdat
de rechter
hersenhelft
tijdelijk
blokkeert
mijn hartenkant
compenseert
staat vanavond
wagenwijd open
waardoor mijn
bloed met een noodgang
wordt rondgepompt
ik nodig je uit
maar wil niet
dat je me plukt
of plet
ga tot daar waar
je weerstand vind
ik bind je
aan mijn grenzen
buiten
in de schemering
schreeuwt een
zeemeeuw
de stem van mijn
opa
jouw tijd
hier
komt nog
Marco van der Bij, oktober 2014
woensdag 24 september 2014
krottenwoning
Krottenwoning
het huis
bestaat
uit stukken
geschimmeld
golfplaat
binnen geen ruimte
voor lucht
slechts
beschutting
tegen zoekenden
straten bestaan
uit hopen
aangestampte
modder
en kronkelend
geulen
waarin hoop wordt
weggewist
met pis en gore
smurrie
klein leven
nu al geplakt
met repen
slecht klevend
tape
vastberaden klemt
ze
de lompen in haar
hand
stopt de gaten
in haar toekomst
rasta haar
stinkt
vage vleugen
in woeste plukken
morgen misschien
weer een dag
Marco van der
Bij, 16-09-2014
vrijdag 15 augustus 2014
Gemis
Vanuit
jouw stoel
klopt
mijn hart
onder
druk
ademt
de avond anders
staan
alle levenssappen
schijnbaar
stil
ongedierte
vertoont
andere patronen
bladeren
van olijfbomen bewegen
tegendraads
drukken
wolken in vreemde vormen
belemmeren
de verspreiding
van
hemellicht
als
de wilde vuurtongen in de oven
langzaam
overgaan
tot
traag lispelen
van
gloeiende lokwoorden
verwacht
ik ieder moment
jouw
uitgesproken commentaar
het
blijft doodstil
jij
passeerde hier slechts
de
tijd
Marco van der Bij
dinsdag 5 augustus 2014
Beter laat dan nooit
Onderstaand gedicht op een balkon in Italie geschreven in de nacht van 19 op 20 juli, al op verschillend plekken gepubliceerd, hier dan ook nog maar even...
Ik wist niet
dat je voorgoed weg zou gaan
dacht dat tijd en afstand
geen rol konden spelen
het vizier gericht
op het oosten
waar warmte ooit haar oorsprong vond
zonnestralen je liefdevol beroerden
de hemel binnen handbereik was
één druk op een onbekende knop
één genadeloze klap
toekomst stortte reddeloos ter aarde
waar de koude grond haar opslokte
duisternis haar jeugd claimde
haar vele namen bibberend
op een zwarte lijst werden gezet
het westen baadde in bloed
alle antwoorden bekend
maar verscholen in mistige politiek
ik kijk vragend omhoog
de sterren kleuren rood vannacht
Marco van der Bij
19-07-2014
Ik wist niet
dat je voorgoed weg zou gaan
dacht dat tijd en afstand
geen rol konden spelen
het vizier gericht
op het oosten
waar warmte ooit haar oorsprong vond
zonnestralen je liefdevol beroerden
de hemel binnen handbereik was
één druk op een onbekende knop
één genadeloze klap
toekomst stortte reddeloos ter aarde
waar de koude grond haar opslokte
duisternis haar jeugd claimde
haar vele namen bibberend
op een zwarte lijst werden gezet
het westen baadde in bloed
alle antwoorden bekend
maar verscholen in mistige politiek
ik kijk vragend omhoog
de sterren kleuren rood vannacht
Marco van der Bij
19-07-2014
donderdag 17 juli 2014
station
Stadsgedicht 20
Station
Station
Ik
vertrek
uit
deze hal
signalen
fout gegeven
seinen
verkeerd begrepen
deze
roestige rails lopen uiteindelijk morsdood
hier
zoeken mensen
onder
hoogspanning
driftig
naar richting
op
het tikkend ritme van tijd
razen
levens voorbij
het
strakke schema stopt slechts
als
het te laat is
doorbreekt
de kadans van passerende treinen
verstoort
de balans van onzichtbare lijnen
mijn
glimlach vertraagt
gehaaste
sporen
van
leven op onbeschreven wegen
totdat
de tocht me terugtrekt
naar
de wachtende stad
ik
ben van mij !
Marco
van der Bij
woensdag 11 juni 2014
Wijsheid
Met
een simpele knik
wijst
hij mij
mijn
plek
gelig
oogwit
verkent
voorzichtig
zijn
kansen
zwaar
beladen bloedbeelden
bewogen
decennia
lang
stroomopwaarts
door
dichtslibbende aderen
zachtjes
leggen ze aan
schokken
na in mijn schoot
ik
stik
verdrink
in
vaten vol verlies
die
trots verankerd lagen
in
pezige vezels
hij
slikt
in
driedelig hemelsblauw
glimlacht
hij diep zielsverdriet
weer
veilig naar binnen
Marco van der Bij
zondag 25 mei 2014
dinsdag 6 mei 2014
Vrede en Vrijheid
De afgelopen weken heb ik samen met kinderen uit groep 7 en 8 van basisscholen uit woerden gedichten gemaakt. Ik heb de meest gave gedichten mogen lezen, en was verbaasd over het hoge niveau van sommige gedichten. Wat een talent. Wat een gaaf project was dat. Op vijf mei hebben we enkele dichters uitgenodigd om hun gedicht voor te dragen in de bibliotheek. Met Kuvo, Erik Thuis, en Riemer van der Bij een prachtige middag gehad, en wat een opkomst! Voor herhaling vatbaar!
Het onderstaande gedicht bestaat alleen maar uit zinnen uit gedichten van deze kinderen, er is dus echt geen enkele zin (zelfs de titel niet) van mij
Het onderstaande gedicht bestaat alleen maar uit zinnen uit gedichten van deze kinderen, er is dus echt geen enkele zin (zelfs de titel niet) van mij
Iedereen wil vrij zijn
Als je het geluk hebt om
de zon te ontmoeten
in een blauwe schone lucht
zonder zwarte stippen
de wind stilte is
je voor liefde kiest
je samen met je vrienden
een lach deelt
ik niet meer dan jij
je in jezelf gelooft
je beseft dat je met vrede
goud in handen hebt
als je samen durft te zijn
we allemaal feesten onder
de vergeten nacht
je zegt dat je van je
vrienden houdt
niet meer gevangen zit in
je gedachten
en je in kleuren droomt
je eigen gang gaat
kun je zien
dat iedereen wel een
straaltje licht heeft
vrijheid verandert alles!
Zinnen van kinderen
uit groep 7 en 8 van de basisscholen in Woerden, project Vrede en
vrijheid
Marco van der Bij,
4-5-2014
dinsdag 25 maart 2014
Voor Giovanni
Voor
Giovanni
Slaap zacht
oude vriend
Je lijf lijkbleek
op de zwart beklede hoekbank
de hand waarmee je jarenlang gaf
strak langs je borstkas
de andere
waarmee je pijnplekken duidde
met gekromde vingers op je buik
ontvleesde benen
hoog opgetrokken
adem gebroken
je lichaam opgerold tot een vorm
die je terugbrengt
naar het allereerste begin
wat ik het meest zal missen
is je ontwapenende glimlach
bij een glas
avondrood
Marco
van der Bij, 25-3-2013
zaterdag 15 februari 2014
Taboe
Een gedicht mogen schrijven bij een Valentijns schilderij van Marieke Hulsegge
Taboe
Gulzig
likje,
likje
de
laatste zware rode wijn
van
je lippen
vingers
trillend
langs
rondingen
van
glas
glunderend
van valse schaamte
bedenk
ik je bloot
til
je billen op mijn schoot
haal
mijn slanke handen
langzaam
door
de klitten van je
krullende
lange zwarte haren
teder
strelend
kusje,
kusje
zoetzachtjes
op de lelletjes van je oren
je
smelt
op
het puntje van mijn tong
met
klamme wangen plakkend
tegen
jouw lange hals
ik
fantaseer je tanden, lippen, mond
je
volle borsten
raken
de mijne
maar.....
eerst
verdrinken
in
onmetelijke dieptes
van
je zilte ogen
geef
je over
als
jouw taboe is gebroken
vertel
me dan alsjeblieft
dat
ik win
Marco van der Bij, 28-01-2014
vrijdag 10 januari 2014
Schatkaart
Schatkaart
De jas nonchalant
over de houten
stoelleuning geslingerd
toppen van
piekerig haar
bereiken haast
de nog natte
kleverige tafel
waarop halfvolle
kopjes cappuccino
oncontroleerbaar
lijken te dansen
het
voorovergebogen lichaam
gebaart kant
en klare taal
praat belagend
langzaam omlaag
van kruin via
strakgespannen schouders
en hals
stiekem spiekend
naar het centrum
van de schaduw
om het onbekende
te verkennen
ik geef je
stukken schatkaart
zonder kruis
woensdag 8 januari 2014
Moeilijk
Zo dan, dat gebeurt mij niet zo vaak, ben nu al zo'n week of drie bezig met mijn laatste gedicht, en steeds als ik het teruglees, moet ik het weer veranderen, omdat het niet de situatie omschrijft zoals ik het meemaakte, en bedoel. Hmm, even volhouden nog denk ik, Dan toch maar even mijn laatste stadsgedicht hier neerzetten, dan staat er voorlopig toch wat
Stadsgedicht 14
Kerstmis
lijkbleek ligt het
kind
snikkend op
glimmend glad wit
ze schraapt haar
keel
klopt glitterend
ijsvijlsel
van haar knikkende
knieën
even piekte ze
hoger dan
de reusachtige
kerstboom
vol ijsbloemen
die het kerkplein
versiert
mensen slingeren
lachend langs
verliezen hun
stekeligheid
bij volle glazen
warme wijn
rode hoofden
gloeien
totdat men
stugheden vergeet
scheve schaatsen
vergeeft
zich met
onbedoelde koeltes verzoent
jammer
dat dit
te vaak alleen
onder druk
van dreigende
dennennaalden
lukt
Marco van der
Bij, 6 december 2013
Abonneren op:
Posts (Atom)