vrijdag 10 januari 2014

Schatkaart

Schatkaart

De jas nonchalant
over de houten stoelleuning geslingerd
toppen van piekerig haar
bereiken haast
de nog natte kleverige tafel
waarop halfvolle kopjes cappuccino
oncontroleerbaar
lijken te dansen

het voorovergebogen lichaam
gebaart kant
en klare taal
praat belagend
langzaam omlaag
van kruin via strakgespannen schouders
en hals
stiekem spiekend
naar het centrum
van de schaduw
om het onbekende te verkennen

ik geef je
stukken schatkaart
zonder kruis

woensdag 8 januari 2014

Moeilijk

Zo dan, dat gebeurt mij niet zo vaak, ben nu al zo'n week of drie bezig met mijn laatste gedicht, en steeds als ik het teruglees, moet ik het weer veranderen, omdat het niet de situatie omschrijft zoals ik het meemaakte, en bedoel. Hmm, even volhouden nog denk ik, Dan toch maar even mijn laatste stadsgedicht hier neerzetten, dan staat er voorlopig toch wat

Stadsgedicht 14

Kerstmis

lijkbleek ligt het kind
snikkend op glimmend glad wit
ze schraapt haar keel
klopt glitterend ijsvijlsel
van haar knikkende knieƫn
even piekte ze hoger dan
de reusachtige kerstboom
vol ijsbloemen
die het kerkplein versiert

mensen slingeren lachend langs
verliezen hun stekeligheid
bij volle glazen warme wijn
rode hoofden gloeien
totdat men stugheden vergeet
scheve schaatsen vergeeft
zich met onbedoelde koeltes verzoent

jammer
dat dit
te vaak alleen
onder druk
van dreigende dennennaalden
lukt

Marco van der Bij, 6 december 2013